Column Jacobine: 'Wie weet komt het ook deze keer zomaar goed'

[AMSTELVEEN] Werktuiglijk vousvoyeert mijn huisarts mij, terwijl ik hem steevast tutoyeer. Ik hou van een persoonlijke relatie. Door de jaren heen zijn onze gesprekken luchtig en vaak trakteert hij mij op een persoonlijke anekdote. Zelden zoek ik hem op. En als ik toch tegenover hem zit overspoel ik hem met huis-, tuin- en keukenklachten. 'Dit vlekje groeit wel erg hard. Een rare vorm, toch? En die witte teennagel, wat moet ik daar nou mee?'Ik geef toe, eigenwijsheid is mij niet vreemd. Jaren terug kwam ik bij hem met een stijve nek. In die tijd wilde ik mijn buikspieren verstrakken en trok ik elke ochtend en avond hard aan mijn hoofd om mijn borst toch iets hoger op te tillen. 'Een nekhernia,' concludeerde hij. Even later zat ik bij het ziekenhuis. Nu heb ik een vreselijke hekel aan wachten, en dat is precies wat je daar doet. Wachten totdat je vastgroeit aan een plastic stoel. De koffiehoek is altijd ver weg en iets te eten neem ik ook nooit mee. Dus tegen de tijd dat ik aan de be...