Column Jacobine: Zal 'wij' en 'zij' ooit verdwijnen?

[AMSTELVEEN] Het is een fragment van ruim dertig jaar geleden: presentator Koos Postema staat in de haven tussen tientallen kinderen. Sinterklaas is in aantocht. Hooggespannen turen de kinderen naar de naderende boot. Tussen hen staat een zwart jongetje. Zijn ogen glanzen en hij lacht net als alle anderen en zingt vrolijke liedjes. De presentator legt een arm om zijn schouder en vertelt de kijker hoe bijzonder het is dat ook deze jongen aanwezig is. Postema vraagt hoe hij het ervaart en het ventje begint te stotteren. Zijn lach vervaagt en zijn ogen worden groot terwijl hij een zo goed mogelijk antwoord geeft. De presentator lacht vertederd en tot zichtbare opluchting van de jongen richt de presentator de aandacht weer op de naderende boot. Ik zie het zwarte jongetje naar achteren kruipen, achter de rug van een blozend en blond meisje. Iedereen is blij. Ook hij. En toch bekruipt me het gevoel dat ik iets fundamenteels heb gezien.